90-ականների Ազգային -ազատագրական պայքարի ռազմական փուլը հայ ազգն անցավ բարեհաջող, դիվանագիտականը՝ վատ, ներհանրային դաշնության փուլում, որն ամենակարևորն էր, պարտվեց ու կորցրեց առաջին և երկրորդ փուլերում ձեռքբերածները:
Նախապես զրկված լինելով դասական դիվանագիտության շնորհից, փորձից ու ձիրքից՝ հանկարծակիորեն հայտնվեց հաղթական վակուումում: Իր գերակայությունները չկարողանալով զարգացնել, չափազանց մեծ որս կուլ տված վիշապօձի պես, հետ հրեց իր ներսինը...
Եվ այս արհավիրքային իրավիճակից խեղաթյուրվեց ամեն ինչ: ՄԻԱՑՈՒՄԸ վերածվեց ԱՆՋԱՏՄԱՆ՝ սկիզբ դնելով Արցախի Հանրապետության ԿՈՐԾԱՆՄԱՆ, հասցնելով վերջնական կապիտուլիացիայի ու Արցախի կորստի։
Այնինչ, պետք էր կանգ առնել մեկ կետում, և այդ կետը ՄԻԱՑՈՒՄՆ էր:
Այստեղից էլ սկիզբ առան ներհասարակական հակառակությունները՝ հետագայում հասնելով թշնամանքի ու անտարբերության ազգային ամեն ինչի նկատմամբ։
Եվ այս ախտը դեռ երկար կխորանա:
Լեռնիկ Հակոբյան